Nog voor hij zelf in mijn winkel stond, had zijn odeur al een intrede gemaakt.
Het was me nog niet duidelijk wat mijn reukzin oppikte toen hij me aansprak.
“Ik had verwacht om u te kennen maar ik ken u niet!
Bent u alternatief?”
Hoewel ik zijn “alternatieve” verschijning best wel leuk vond, ergerde zijn vraag me enigszins.
“Sja…. wat is alternatief?”, antwoordde ik.
“En wie bepaalt dat?” Zijn lange, grijze haren lagen strak op zijn hoofd en waren samengebonden met een schoenveter. Hoewel het januari was en best wel koud, stond hij voor de toonbank met een korte broek.
“Vroeger zat ik in veel alternatieve groepjes.
Daarom ken ik veel alternatieve mensen.
Iemand die zo’n winkel open houdt moet wel alternatief zijn!
Maar toch ken ik u niet! Hoe is dat mogelijk?” Het ganse tafereel verwarde me en dat deed de ergernis van me afglijden.
Mede-lijden vulde mijn hart. Ik voelde zijn verdriet en het kwam plots hard binnen.
Ik probeerde het van me af te schudden en vervolgde het gesprek door te vragen waarmee ik hem kon helpen.
Hij vroeg een drietal gedroogde kruiden.
Terwijl ik langs hem passeerde op weg naar het rek om de kruiden te gaan halen, pikte ik zijn geur opnieuw op. De geur van oud en ongewassen en nog veel meer…..
Ik vulde drie kleine zakjes met de kruiden die hij besteld had.
“Kan je op de zakjes schrijven wat erin zit?
Anders weet ik het niet meer als ik thuis kom.”
“Natuurlijk, dat doe ik altijd” antwoordde ik.
“Je begrijpt het niet” Vervolgde hij.
“Als het er niet op staat, dan weet ik het echt niet meer.
Ik ben mijn verstand aan het verliezen”
Mijn hart kromp opnieuw samen. “Dat moet heel moeilijk voor je zijn”
Ik deed mijn best om mooi en duidelijk de naam van de kruiden neer te pennen.
“Kan je mijn geschrift lezen?”
“Ja, zo is het goed. Ik heb al meegemaakt dat ik zakjes vind in mijn kast en ik herken niet wat er in zit.
Het zouden nootjes kunnen zijn. Of kruiden. Of wasproduct.
Het zegt me gewoon niets.
Ik gooi het dan maar weg om mezelf te beschermen.” “Is er dan niemand in de buurt aan wie je het kan vragen? Of die jou kan helpen?”
“Neen” antwoordde hij.
“Ik ben alleen.
Ik heb de alternatieve groepjes van vroeger terug opgezocht, maar ik herken de mensen niet meer.” Misschien waren het mijn vrienden. Misschien zijn mijn vrienden er niet meer en zijn het gewoon nieuwe mensen.
Ik ben nog het liefst alleen.
Dan praat ik met mijn ziel. Doe je dat soms met je ziel praten?” “Dat doe ik zeker! Heel vaak zelfs” “Zie je wel dat je alternatief bent!” zei hij. “Ok dan.” antwoordde ik. Ik was blij dat hij iets van zichzelf in mij herkende.
