Er zijn archeologische vondsten die aantonen dat er 2 miljoen jaar geleden al mensachtigen rondliepen op aarde. Men heeft resten gevonden van bijzonder ontwikkelde beschavingen waaruit we kunnen afleiden dat zij over veel kennis beschikten. Kennis waarvan we ons afvragen : Hoe konden zij dat weten zonder moderne meetapparatuur? Ze hadden kennis over het universum, sterren en planeten, natuur, plant en dier. Deze culturen hielden zich ook al bezig met geneeskunst. Zolang de mens bestaat is hij soms ziek en kende hij middelen en methoden om zichzelf terug in balans te krijgen. Die kennis werd overgeleverd van generatie op generatie. Hoe die kennis ontstaan is, weten we niet precies. Die kennis behoort tot het collectief geheugen van de mens, maar is op de achtergrond geraakt sinds het ontwikkelen van de moderne geneeskunde. De geneeskunde zoals we die nu kennen is zich in de 19e eeuw ten volle beginnen ontwikkelen door verbeteringen op het gebied van chemie, fysica, laboratoriumtechnieken,… Er werd steeds meer geëxperimenteerd en oude stellingen en opvattingen werden niet meer zomaar voor waar aangenomen. Men wou alles herdenken. Men begon te onderzoeken, te meten en observeren. En men ontdekte heel interessante zaken zoals bacteriën, virussen, lichaamsprocessen, enz…. Deze nieuwe manier van denken heeft ons veel waardevolle inzichten bijgebracht, maar heeft ook heel veel uitgesloten. Wetenschap vertrekt vanuit het rationeel denken en vertrekt uit wat we kunnen waarnemen en meten. Er is weinig of geen ruimte voor wat we voelen. Als we als mens dus iets voelen wat we niet kunnen waarnemen of meten dan plaatsen we dat onder de noemer ‘het zit tussen de oren’. Onze kinderen krijgen dus het volgende aangeleerd : Als ik iets voel, maar het is niet meetbaar of waarneembaar, dan is het er niet. M.a.w. : mijn gevoel is fout. Hier volgt dus uit dat de mens zijn eigen gevoelens niet meer vertrouwt.
Wij zijn ons als mens meer en meer gaan distantiëren van de natuur. We denken er boven te staan. We voelen ons superieur en zijn ervan overtuigd dat we alles kunnen manipuleren. Zeker hier in Vlaanderen. De enkele bossen die we hier nog hebben kent iedereen bij naam. Ik weet niet hoe u erover denkt, maar het kluisbos, het muziekbos, het Hallerbos, het Brakelbos,…. Het zijn stuk voor stuk mooie lapjes groen (en ik bejubel de mensen en organisaties die er voor vechten), maar in mijn ogen zijn het mooie parken. In Vlaanderen zijn we zo vervreemd van de natuur dat ik schaamrood word bij de fantasie dat ik een aboriginal meeneem naar het kluisbos met de melding : “And here we have Flanders wildelife” Een mens die verbonden is met de natuur en er deel van uit maakt, kan er alleen maar respect en bewondering voor hebben. In dit land, in deze tijd oordelen we over de natuur en maken we beslissingen in haar plaats. Ik werd in mijn leven zelfs al geconfronteerd met mensen die de natuur “vies” vinden of er bang voor zijn. Net zoals een klein kind dat vies of bang is voor wat het niet kent. En ja, de natuur is inderdaad grillig en onvoorspelbaar. Net zoals de mens.
We zijn dus het vertrouwen in de natuur kwijtgeraakt, het vertrouwen in ons eigen gevoel en het vertrouwen in onszelf. We luisteren niet meer naar onze innerlijke stem en eigen lichaam maar zoeken de antwoorden buiten ons. Waarom pen ik dit nu neer? Omdat, lieve lezer ik een zaadje in uw rationeel hoofd wil planten. Een zaadje natuur dat u terug in contact brengt met onze voorouders en hun niet rationele kennis. Ik wil u zo graag opnieuw leren voelen en vooral vertrouwen in uzelf. Als je heel stil wordt dan weet en voel je dat je een stukje natuur bent. Verbind er u mee en genees.
Commenti