Ik was net 19 toen ik op eigen benen ging staan en een huis deelde met 2 andere jongelingen die net als ikzelf op zoek waren. Eén van hen was een beloftevolle jazzdrummer genaamd “Maxim”. Echt goed kenden we elkaar niet. We wisten elkaars voornaam en zaten op dezelfde golflente. Dat was toen voor ons voldoende basis om een huis te delen. Eén van de eerste avonden dat we het avondmaal deelden en kletsten over de afgelopen dag vertelde Maxim vrolijk dat hij een prachtige vulpen rijker was. “Het is echt een waardevol ding” vertelde hij. “Het is een vulpen met een gouden punt en er staat in sierlijke letters een meisjesnaam in gegraveerd”. Mijn adem stokte want de beschrijving leek verdacht veel op de pen die ik voor mijn eerste communie als geschenk kreeg en die sinds een tweetal weken spoorloos was. Ik was er er hart van in en begreep niet waar of hoe ik ze kwijtgeraakt was, maar ik had ergens wel vertrouwen dat ze terug zou komen.
“Welke meisjesnaam staat erin gegraveerd?” vroeg ik. Maxim zijn blik ging inwaarts, maar de naam kwam hem niet voor de geest. Hij haalde de pen uit de binnenzak van zijn jas die over de stoel hing waarop hij zat en las met stijgende verbazing : “Annelies Dhooge”. Hij keek me vol ongeloof aan. Ik begreep wel dat zijn symbolische frank niet eerder gevallen was. Mijn volledige naam had hij terloops vernomen tijdens het ondertekenen van het huurcontract van ons huis, maar hij kende me eigenlijk vooral als “Liesje”
“Maar dat is mijn pen!” riep ik uit. “Hoe kom jij daar aan?”
Eerder die dag wilde hij een koffie drinken in ons toenmalig stamcafé waar hij vlak voor de deur een prachtig vulpotlood vond. In zijn nopjes omwille van zijn vondst, nam hij een plekje aan de toog naast Zouzou. “Kijk nu wat ik gevonden heb!” en hij toonde het potlood aan Zouzou. “Grappig”, had die geantwoord. “Ik vond gisteren op straat een mooie vulpen. Jammer genoeg schrijf ik daar niet graag mee. Zullen we ruilen?” Dat had Maxim heel goed gevonden. Ze dronken er samen een koffie op.
