Andrea

Andrea kwam de kruidbar binnen, gesteund op een paraplu. Ze liet haar oog vallen op een stoel die daar eerder ongelukkig in een hoek geduwd stond. Schuifelende voeten volgden haar blik en ze vlijde zich neer in het erfstuk van mijn man zijn grootvader zaliger. Zorgvuldig haakte ze de paraplu aan de leuning en nam een blauw lederen handtas op de schoot. Knokige handen graafden naar haar portemonnaie die volgepropt bleek met ogenschijnlijk lang vergeten papiertjes. Maar niet vergeten voor Andrea! Met de efficiëntie van een archivaris viste ze een vergeeld “vodje” van tussen de lederen schotjes en vouwde het open. Ze hief het hoofd en twee pientere kijkers onder een wollen muts, die ze overigens het ganse verhaal zou aanhouden net als haar jas en sjaal, verraden een vurige energie die je niet zou verwachten in dit doorleefde lichaam. Dit was zo’n moment waarop je als theatertoeschouwer gegrepen wordt door de intrede van een nieuw personage. Ik was zodanig gefascineerd dat ik niet met zekerheid kan zeggen of ik haar begroet heb. “Kan jij dit maken?” vroeg ze, terwijl ze het vodje omhoog hield. “Het is een recept van mijn moeder.” Het ging om een recept voor een kruiden-infuus, geschreven op een notitieblaadje van de meest gekende en waarschijnlijk oudste apotheek van Kortrijk ‘Crocodile’. Toen ik het papiertje in ontvangst nam werd ik gegrepen door zoveel magie. “Natuurlijk kan ik dit maken”! En dat deed ik, met heel veel liefde. Andrea is overigens niet meteen naar huis gegaan. We dronken een kop thee en kletsten nog een uurtje weg….