Het is al 3 jaar dat ik niet meer de baan op moet om naar m’n werk te gaan. De zwaarste file die ik in tussentijd tegenkwam, was een rij rondslingerende schoenen van de kids. De confrontatie was dan ook erg groot toen ik donderdag laatstleden de ring rond Antwerpen op moest in de ochtendspits. Ik vertrok thuis om 10 voor 6 en het was al druk. “Duh! Natuurlijk!” Zullen velen van jullie denken. Want jullie zijn dan al de baan op. Maar ik niet dus. Om 10 voor 6 lig ik normaal nog in mijn bed. Het is dan nacht, weet je wel. Want het is donker buiten. Iets voor 7 strandde ik op een km of 5 van de ring rond Antwerpen. Dat is het uur waarop ik normaal mijn donzen vacht afwerp. Maar afgelopen donderdag niet. Toen heb ik tussen 6:40u en 7:40u een beetje geschoven, gestrompeld, gesputterd met mijn auto. Op een gegeven ogenblik moest ik de zogenaamde ring verlaten. De pijlen vertelden me dat ik uiterst rechts moest zijn. Dat betekende dat ik 4 vakken moest opschuiven en dat terwijl anderen soms 4 vakken naar links moesten. Toen werd er wat getoeterd en wild gegesticuleerd van de ene auto naar de andere. Ik heb gehuild. Volgende donderdag probeer ik de trein. Dat betekent dat ik nog vroeger moet opstaan en 3 uren zal onderweg zijn, als alles goed gaat. Ik heb ontzettend veel respect voor iedereen die dit dagelijks ondergaat, maar ik zal het nooit normaal vinden. Ik weiger om het normaal te vinden.
Maar over afgelopen donderdag dus : om 8u kwam ik aan op mijn bestemming, de Abdij van Tongerlo. Op slag gleed alle stress van me af. De Abdij leek nog te slapen. Het enige teken van leven was die ene zwevende pater die met een vredige glimlach de ommuurde tuin over stak. “Goede morgen”
Met deze woorden zegende hij mijn dag en alles wat volgde was goed.
