Madeliefje

Een grijze straat, met roet bestofte gevels, peuken op de grond en een leeg blik bier dat kletterend door de goot dwarrelt. Dat is de straat waar ik woon. Wanneer ik over het voetpad naar de winkel wandel met de blik naar beneden gericht omdat ik zo veel lelijkheid schuw, word ik aan buurman’s deur begroet door een Margrietje dat zichzelf uit de stenen gestampt heeft. Het spleetje tussen de dorpel van de voordeur en de tegel van het trottoir was voldoende voedingsbodem om haar bestaansrecht op te eisen. De kracht die in dit kleine bloemetje verscholen zit, geeft mij hoop. Hoop dat de mens zich opnieuw herinnert zelf een stukje natuur te zijn. Hoop dat de natuur uiteindelijk altijd overwint. Die hoop, geeft mij dan weer kracht om teleurstellingen en pijn los te laten. Kracht om slechte gewoontes aan de kant te schuiven. Kracht om mezelf te durven zijn.